Φεγγάρια

Το να μπορείς να δείς την αλήθεια δε σημαίνει ότι μπορείς να την αντέξεις.

Ο πόνος είναι γλυκός. Έχουμε μάθει οι άνθρωποι να παίζουμε ρόλους. Εμένα ο αγαπημένος μου είναι να ανθυποβάλλομαι στη μιζέρια. Τον ξέρω καλά, τον υπηρετώ πιστά από παιδί. Μου αρέσει να βλέπω τα πράγματα από κει κάτω. Μοιάζουν λιγότερο οικεία και νιώθω ξεχωριστός.

Επίσης δεν έχεις το δικαίωμα να τη μοιράζεσαι αφειδώς, η αλήθεια καίει.

Ναι , αλλά η ζωή αλλάζει διχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία που λένε... Και το μόνο που μένει είναι να προσπαθείς να θυμηθείς τον εαυτό σου μερικούς μήνες η χρόνια πρίν. Και να προσπαθείς να θυμηθείς ποια γαμημένη πλεκτάνη έπλεκες στον εαυτό σου τότε.

Επεται η κραυγή του θηρίου

Στριφοργυρνάει συνέχεια στο μυαλό μου μια σκηνή από τη Φρίντα. Εκεί που λέει στο σύντροφο της ζωής της:"Μου τύχανε δύο μεγάλα ατυχήματα στη ζωή μου : το λεωφορείο και εσύ. Εσύ ήσουν κατά πολύ  το χειρότερο".
Φοβάμαι μην ανοίξει το φώς και ακούσω κάτι παρόμοιο...

Μη σκέφτεσαι... απλά ζήσε!

Ρητό , κατηγορηματικό και αφελές. Κάτι μου θυμίζει...