Baby please make a change...

Το άλλοθι της αγανάκτησης.

Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα τις τελευταίες μέρες είναι τόσο καινούργιο και τόσο προβλέψιμο που έχω αρχίσει και νυστάζω. Δεν είναι ότι είμαι εναντίoν των ανθρώπων που κατεβαίνουν στο δρόμο γενικά. Το αντίθετο μάλιστα. Ούτε είμαι εναντίον των αγανακτισμένων ειδικά. Το μόνο που με ενοχλεί είναι ότι τέτοιου είδους αντιδράσεις δίνουν το δικαίωμα σε κάθε Παγκαλοπαχύδερμο να συνεχίζει να κάνει τη δουλίτσα του ήσυχο... και να το λέει κι όλας..

Κι εξηγούμαι: Την αντίδραση σκέτη δεν τη φοβάται κανένας. Απόδειξη ότι οι Πρετεντέρηδες αυτού του τόπου μόνο που δεν κατέβηκαν στο Σύνταγμα να μουντζώνουν μαζί με τις κυρίες που βαράνε κατσαρόλες...Οι οποίες κυρίες ναι μεν κατέβηκαν πρώτη φορά στο δρόμο μετά από χρόνια αλλά η τελευταία τους φορά ήταν με την Αλλαγή του Αντρέα , και στις τελευταίες εκλογές Γιωργάκη ψήφησαν...μπας και βολευτεί στο δημόσιο  ο αχαΐρευτος ο κανακάρης τους τώρα με την κρίση...

Αυτό που φοβούνται είναι το κίνημα που αρθρώνει λόγο για  συγκεκριμένα πράγματα. Χωρίς να θέλω να αδικήσω καμιά προσπάθεια οφείλω να παρατηρήσω ότι οι αντιμνημονιακές- αντικυβερνητικές  φωνές ανατροπής που υψώνονται, είναι λίγες σε σχέση με τον κόσμο που μαζεύεται στις πλατείες. Όσοι κατέβηκαν αρχικά ,κατέβηκαν γιατί βλέπουν ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν γενικά και γιατί πιστεύουν ότι δεν θα αντιμετωπίσουν τίποτα βίαιο και ''γιατί όχι;'' αφού μπύρα, σουβλάκι και γκομενάκια έχει... Άν βγεί κάποιος και τους πείσει ότι θα ζήσουν όπως ακριβώς πρίν από πέντε χρόνια όλοι θα γυρνούσαν σπίτι τους . Και αυτό ισχύει γιατί το να κάνεις attend  σε ένα event δεν αρκεί για να κάνεις τη ζωή σου καλύτερη.

 Θέλω να πω ότι το σύστημα δεν είναι τόσο χαζό ούτε τόσο εύκολο να αλλάξει. Με τον ίδιο τρόπο που ξέρει να αποκλείει από τον πολύ κόσμο τα πραγματικά αιτήματα ξέρει και να χαϊδεύει τον κόσμο που κατέβηκε για το attend στο Σύνταγμα...

Το αυθόρμητο

Ερώτηση 1: Πόσες φορές έχει φτάσει πορεία μετά τη Μεταπολίτευση έξω από τη Βουλή;

Απάντηση: Πολλές

Ερώτηση 2: Πόσες φορές έχει φτάσει πορεία μετά τη Μεταπολίτευση έξω από τη Βουλή ολόκληρη και χωρίς να έχει γίνει Μπιλμπάο ;

Απάντηση : Ελάχιστες έως καμία

Αυτό που βλέπουμε τώρα με τον κόσμο να φτύνει , να μουντζώνει και να πετάει γιαούρτια στους πολιτικούς και τους Ματατζίδες να κοιτάνε αμέριμνοι η γενιά μου δεν το έχει ζήσει. Με το που βλέπαμε κράνος μέχρι τώρα άρχιζε να μυρίζει δακρυγόνο. Και υπήρχαν δύο βασικοί λόγοι γι' αυτό: ο πρώτος λόγος είναι γιατί δεν μπορούσαμε να περιορίσουμε τους βλάκες ή τους βαλτούς που κάνανε τα μπάχαλα επίτηδες, συνεπώς δίναμε μόνοι μας την αφορμή. Ο δεύτερος είναι γιατί οι απέναντι είχαν ξεκάθαρη εντολή κάθε φορά: λιανίστε τους ότι και να γίνει. Όσο αυθόρμητες είναι οι μολότοφ που φεύγουνε από τη μέση μιας πορείας άλλο τόσο αμυντική στάση είναι και το σάπισμα που γίνεται κάθε φορά που πατάει φοιτητής στο δρόμο χωρίς να κρύβει την ιδιότητά του.

Ο λόγος λοιπόν που δεν τις τρώνε οι αγανακτισμένοι είναι γιατί δεν δίνουν αφορμή ακόμα...Όσο η οργή του κόσμου γίνεται απτή και αρχίζει και ασκείται βία πραγματική τότε θα αρχίσει και η καταστολή. Και τότε θα δούμε πόσα απίδια βάζει ο σάκος. Ήδη το Σάββατο μαζευτήκαν οι μισοί μόνο και μόνο επειδή έφαγε τα γιαούρτια ο Πεταλωτής. Θα ήθελα να ξέρω αν αυτή η ενέργεια εκφράζει όλους τους αγανακτισμένους. Και αλήθεια θα ήθελα να ξέρω τι στο διάολο εκφράζει όλους τους αγανακτισμένους...

Η Μεγάλη Κυριακή

Και με όλα τα παραπάνω στο μυαλό έρχεται η  Κυριακή και πλημμυρίζει η πλατεία. Και εγώ κώλωσα να το ανεβάσω έτσι αυτό το κείμενο... Γιατί όσο και να νομίζεις ότι καταλαβαίνεις τα γεγονότα πάντα έχεις την ελπίδα ότι ό κόσμος θα σε ξεπεράσει... Ότι θα έρθει μια μαγική στιγμή και θα καταλάβουν όλοι τη θέση τους και το συμφέρον τους και θα γίνει κάτι μεγάλο..

Σήμερα Πέμπτη και μετά από τον κόσμο που δε μαζεύτηκε τις επόμενες μέρες και μετά τα καραγκιοζιλίκια του Μίκη ξέρω ότι δεν είναι αυτή η στιγμή...Όχι έτσι... η αισθητική αυτή δεν αλλάζει το σύστημα...

Όταν στον ίδιο χώρο βλέπεις από βυζαντινές σημαίες μέχρι αλφάδια και στο βάθος το πάνελ του Mega δεν πρέπει να χαίρεσαι για την συμφιλίωση ή για τα κανάλια που επιτέλους δείχνουν κινητοποιήσεις...

Πρέπει να φοβάσαι...