Δε μιλάω εγώ έτσι...

- Ρε σύ... Όντως ήμουν περίεργος να δω τι στο πούτσο γράφεις.

- Ενταξει, αλλά δεν νομίζω ότι έμαθες κάτι... Δε γραφω για μένα πια... Εδώ και χρόνια δουλεύω αυτα που γράφω, δε ξεκαυλώνω...

- Ναι ρε μαλάκα, το ξέρω... Αλλά δεν παύω να ειμαι περίεργος. Κάνεις κάτι που δεν κάνω..

- Κι εσύ κάνεις που δεν κάνω εγώ, και ο άλλος κάνει κάτι που δεν κάνει ο παράλλος.. Τι έιμαστε ρε μαλάκα... γκόμενες? Σε λίγο θα μου κάνεις like...

- Ναι... Απλά το να ξέρεις κάποιον είναι περίεργη συνθήκη... Σχεδόν ακούω το μυαλό σου όταν γράφεις...

- Άραξε ποέτα.. Καθείς με τα σπαθιά του... Μη μου τροχιζεις το μολύβι γιατί θα χέσω στο πιάνο σου...

- Δεν είχα σκοπό... Απλά το να ξέρεις κάποιον είναι περίεργη συνθήκη...

Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά..

Λοιπόν ο Κορτώ το χει... Είναι σίγουρα πολύ διαβασμένος και ταλαντούχος και αρκετά κατεστραμμένος για να ταυτιστείς και να βρεις ενδιαφέρον. Είναι ένα τρομερά φαιδρό άτομο όπως όλοι μας. 

Επίσης είναι κάτι παραπάνω από μια χαριτωμένη αδερφή, υπό την έννοια ότι η γλώσσα του είναι συνεπής και σύγχρονη, όπως μιλάει η γενιά μου, και όχι άλλο ένα αντίγραφο των καλιαρντών του Χριστιανόπουλου και του Κραουνάκη. Είναι από τους πούστηδες* που θέλω να έχω φίλους ακριβώς γιατί ο σεξουαλικός τους προσανατολισμός δεν τους προσδιορίζει μονοσήμαντα: Έχει και άλλα πάθη εκτός από καύλες.. 

Ένιωσα όπως όταν διάβασα το "Από την Έλενα με χαμόγελο...". "Ο άνθρωπός που έτρωγε πολλά" είναι μια ζωντανή και άμεση σεκάνς της σκατίλας του 90 και των αρχικών 00ς που έκαναν όλους εμάς λίγο η πολύ να κουβαλάμε (αν όχι όλα) σίγουρα κάποια από τα Πάθη του Κορτώ και να προσπαθούμε να ζήσουμε με αυτά.  Και η λίστα είναι αρκετά συγκεκριμένη:

- Πόσοι από εμάς δεν έχουμε περάσει κάποιοι είδους σοβαρή διατροφική διαταραχή?

- Πόσοι από εμάς δεν έχουμε τεράστια ιδέα για τον εαυτό μας σε γελοίο σημείο νιώθοντας την ανάγκη να το παίζουμε κουλτουριάρηδες πάντα?

-Πόσοι από εμάς δεν έχουμε υπάρξει άπληστα κωλόπαιδα που νομίζαμε ότι τα λεφτά φυτρώνουν στα ΑΤΜ?

- Πόσοι από εμάς δεν έχουμε έρθει αντιμέτωποι με τρομερές φοβίες για απίστευτα γελοία πράγματα?

Πλήρης ή σχεδόν πλήρης ταύτιση με τον καθένα από μας... Και κάποιοι αρχίσανε το σκάψιμο το ψυχαναλυτικό είτε κανονικά είτε πάλι εγωικά και ηλίθια (με λίγο Ιρβιν Γιάλομ δε γάμησε κανεις...). 

Και να η γενιά μου μορφωμένη, έξυπνη, με ένα Εγώ σαν την κεφάλα μου αλλά νευρωτική, μισο-ψυχαναλυμένη και λίγο μόνη... Είμαστε η πρώτη γενιά στην Ελλάδα που δεν έχουμε την δικαιολογία ότι δεν είχαμε να φάμε...

Και κάπου εκεί σταματάει η ταύτιση και η πλάκα για μένα. Ο Κορτώ μας λέει την αλήθεια του χωρίς αμφιβολία. Και ίσως μας λέει και τη δικιά μας αλήθεια.  Δεν είναι λοιπόν θέμα υποκρισίας ή μάσκας ή άρνησης (που χαρακτηρίζει τους μεγαλύτερους) η κατάντια μας... 

Το πρόβλημά μας είναι ότι λατρεύουμε αυτή την κατάντια γιατί υπόγεια μας ξανατονίζει το εγώ...

Ο Κορτώ των γραπτών, των συνεντεύξεων και των παρεμβάσεων είναι ένας ακόμα "καταραμένος" συγγραφέας... Αυτά που γράφει είναι σε αρμονία με την εικόνα ενός (όχι ψεύτικα επιμένω ) φοβισμένου πλάσματος από την ίδια τη ζωή και λυγισμένο από το βάρος του ίδιου του του εαυτού... Και όλη η γενιά μας είναι καταδικασμένη να φοβάται τα απλά αλλά δύσκολα καθότι μεγαλώσαμε σε  γυάλα και "το κωλόχαρτο φύτρωνε στον τοίχο του μπάνιου..."

Το ότι αποδεχόμαστε την πραγματικότητά μας και ότι προσπαθούμε να τη μανατζάρουμε για να μη φουντάρουμε από τα παράθυρα δε μας κάνει ήρωες.. Μας κάνει μαλάκες...Έχουμε αντικαταστήσει με τη ψυχανάλυση με την εξύψωση του εγώ μας καθώς πάλι με εμάς ασχολούμαστε...Με ποιο βαθύ και ειλικρινή τρόπο... Αλλά με εμάς... Μόνο...

Και αν καθόμουν στο ίδιο τραπέζι με τον Κορτώ,  πριν αρχίσουμε να μιλάμε για τα κουλτουριάρικα βεβαίως και να πίνουμε,  θα του έλεγα:

"Σήκωσε ρε μαλακισμένο τα μάτια από το τραπέζι...Μπορεί να δεις και λίγο τη δική μου την αρρώστια... Και μπορεί να είναι καλύτερα έτσι..."

*sorry για την ελλειψη πολιτικής ορθότητας αλλά τη λέξη γκέι τη θεωρώ πολύ βαριά βρισιά

Αστείος

Κοιτάζω την προηγούμενή μου ανάρτηση και γελάω.
"Αν περάσει βδομάδα, βαράτε..."

Γελοίος....Είναι η πίστη ότι είσαι πιο ικανός και πιό σημαντικός από ότι είσαι ...Κάποιος σε διαβάζει, κάτι σε τρέχει και είσαι συνέχεια δημιουργικός, κάτι γίνεται και κάνεις κάτι... Αστείος.

Fast Forward 2014.

Γλασκώβη.. Θανάσης στο youtube και η ματούλα κλαίει.. "Πανω στα λυτά μαλιά , αχ την αγάπη μου είδες.." ..Μόνος ακούω και χαίρομαι και κλαίω... Και το e- τσιγάρο μου έχει σηκώσει θερμοκρασία.. e-Αστείος...

Κι όμως. Μια πολύ περίεργη αισιοδοξία με έχει καταβάλει ξαφνικά, και μια περίεργη καύλα να γράψω, να φτιάξω και να υπάρξω.

Μέσα στη γελοιότητά μου υπάρχω. 

Είμαι κάπως η σκέψη που καθαρίζει τη σκατίλα, όχι κάνω τη σκέψη, ΕΙΜΑΙ η σκέψη .

Είμαι το τσιγάρο του φοιτητή που που μεθάει στη συναυλία του Θανάση που με καίει.
Είμαι το αυτοκόλητο YES στην γκομενίτσα στη Γλασκώβη του 2014
Είμαι το κεφάλαιο 6 στο διακτορικό του Μichael...Τίτλος: "World Piece"


Με βαραίνει η ιδέα ότι όλα αυτά περνάνε στα ψιλά. Ότι μόνο εγώ τα βλέπω. Ότι αυτό που είμαι είναι μόνο για μένα...Ότι είμαι δηλαδή ο μεγαλύτερος αυνάνας της ιστορίας...

Την ίδια στιγμή κάτι συμβαίνει και χαίρομαι. Ο φίλος μου τρώει λιβανέζικο στη Στοχόλμη και μιλάμε για Μπουκόφσκι. Μια έξυπνη κοπέλα στην Ελλάδα ξεσπάει τη μαυρίλα της και την πολεμάει...Η ζωή είναι ωραία.

Το κορίτσι μου θα μπεί σπίτι. Θα με βρεί στον κόσμο μου και θα έχει αυτήν την απορία στο βλέμα που έχουν τα μικρά κουταβάκια όταν ψάχνουν να βρούν τα μαστάρια της μάνας τους. " Γιατί δεν είναι πιο κοντά μου? Γιατί δεν ειναι πιο εύκολο?¨ . Η καθημερινότητα, η κούραση (καφέδες και τουαλέτες δεν είναι και λίγο... το ξέρω..) και αυτή η ευθύνη των ηλίθιων πραγμάτων και ενεργειών δηλητηριάζει τους ανθρώπους. Και όμως η ζωή συνεχίζει να είναι ωραία.

Γιατί όταν σηκώνεται το κεφάλι από το νερό, μια ανάσα ισοδυναμεί με όλες τις ανάσες μαζεμένες. ¨Οταν σηκώνεται το κεφάλι από το νερό μια ανάσα είναι η διαφορά ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο.

Ξανά λοιπόν. Χωρίς μεγάλες κουβέντες. Είμαι εδώ, δεν τα παρατάω και παλεύω με το αίμα μου ζεστό και το κεφάλι μου δεμένο με δέκα μαντήλια

Για να δούμε...

Και ναι , πέρασε ένας χρόνος από την τελευταία ανάρτηση,

Και ζυγιάστηκαν ισότιμα πολλών ειδών σκουπίδια...
Και έχει βρεθεί κάποιου είδους ισορροπία.
Και δεν υπάρχουν πολλές δικαιολογίες για να μην ακούμε τα σκυλιά μέσα μας.

Συνεπώς αυτό το βήμα πρέπει επιτέλους να πάρει ζωή και να υπάρξει όπως σχεδιάστηκε.


Είμαι εδώ πάλι λοιπόν.
Αλλάξανε πολλά από την τελευταία φορά, με πολύ χαρά και περισσότερη υγεία χαιρετώ.
Και αν περάσει βδομάδα χωρίς τίποτα βαράτε...

Το όριο του φόβου

Το όριο του φόβου είναι πείνα. Δεν το λέω μόνο από την ταξική του τη σκοπιά. Το λέω και από τη πολύ σημαντική και ύπουλη ψυχολογική σκοπιά που τόσο φοβόμαστε να την αναλύσουμε.


Ταξικά το βλέπεις ακόμα και στην ηλίθια μορφή του αντι- μνημονίου , των Καμένων και των αντί-  γενικά . Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του θα πιάνεται πάντα. Ακόμα και στον πάτο η ευκολία της στείρας άρνησης είναι πολύ γοητευτική. Το περίφημο τι να κάνουμε του Λένιν, μας στοιχειώνει.


Ψυχολογικά είναι πιο δύσκολο. Είναι η ανάγκη του να κάνεις κάτι. , Είναι αυτό που τροφοδοτεί τις τύψεις των άξιων και την ανάγκη να δούνε τα πιστεύω τους να υλοποιούνται .. έστω κάπως ...έστω κάτι,... Αυτό το έστω που οδηγεί στα σκατά.


Είναι και αυτό που θολώνει τα όρια μεταξύ της προόδου και του πουλήματος. Ποιος μπορεί να σε κρίνει: Πώς μπορεί να μετρήσει κανείς τις ώρες που έχεις ματώσει ,πονέσει, εκτεθεί στον εαυτό σου και στους άλλους: Πώς μπορεί κανείς να καταλάβει τα κίνητρά σου όταν δεν έχει ιδέα τι πρεσβεύεις; Νομίζει ότι κρατάει την τύχη σου στα χέρια του; Ξέρει ότι στην ουσία κρατάς εσύ τη δική του τύχη;.


Θα δείξει η Ιστορία.

Φεγγάρια

Το να μπορείς να δείς την αλήθεια δε σημαίνει ότι μπορείς να την αντέξεις.

Ο πόνος είναι γλυκός. Έχουμε μάθει οι άνθρωποι να παίζουμε ρόλους. Εμένα ο αγαπημένος μου είναι να ανθυποβάλλομαι στη μιζέρια. Τον ξέρω καλά, τον υπηρετώ πιστά από παιδί. Μου αρέσει να βλέπω τα πράγματα από κει κάτω. Μοιάζουν λιγότερο οικεία και νιώθω ξεχωριστός.

Επίσης δεν έχεις το δικαίωμα να τη μοιράζεσαι αφειδώς, η αλήθεια καίει.

Ναι , αλλά η ζωή αλλάζει διχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία που λένε... Και το μόνο που μένει είναι να προσπαθείς να θυμηθείς τον εαυτό σου μερικούς μήνες η χρόνια πρίν. Και να προσπαθείς να θυμηθείς ποια γαμημένη πλεκτάνη έπλεκες στον εαυτό σου τότε.

Επεται η κραυγή του θηρίου

Στριφοργυρνάει συνέχεια στο μυαλό μου μια σκηνή από τη Φρίντα. Εκεί που λέει στο σύντροφο της ζωής της:"Μου τύχανε δύο μεγάλα ατυχήματα στη ζωή μου : το λεωφορείο και εσύ. Εσύ ήσουν κατά πολύ  το χειρότερο".
Φοβάμαι μην ανοίξει το φώς και ακούσω κάτι παρόμοιο...

Μη σκέφτεσαι... απλά ζήσε!

Ρητό , κατηγορηματικό και αφελές. Κάτι μου θυμίζει...

From Glasgow with love....

Το κενό από τη μια ανάρτηση στην άλλη δεν είναι απλά ημερολογιακό. Είναι σημαντικό να γράφεις όταν πρέπει και όχι όταν νομίζεις ότι μπορείς.

Άλλαξαν πολλά γύρω μου χωρίς να αλλάζω εγώ ο ίδιος. Όσο αυτιστικό και αν ακούγεται , αυτή είναι η αλήθεια. Μου έχει κάνει κι εμένα εντύπωση πόσο ίδιοι είναι οι άνθρωποι ανεξάρτητα με το που κρατάει η σκούφια τους , και δεν είναι το μόνο που μου έχει κάνει εντύπωση...

Επίσης το να σχολιάζω αυτά που γίνονται στην Ελλάδα , όσο και αν με αφορούν, μοιάζει ( και ίσως είναι ) κριτική αφ' υψηλού. Μακριά από μένα κάτι τέτοια πια...

Οι άνθρωποι εδώ έχουν έμφυτη μια ευγένεια αστικού τύπου η οποία σε επίπεδο καθημερινής συναναστροφής είναι πολύ χρήσιμη. Η χαρά του τουρίστα. Σε κάνει να θες να ρωτήσεις πληροφορίες , ακόμα και να μην τις χρειάζεσαι , μόνο και μόνο για να τους παρατηρείς.

Η ίδια ευγένεια μοιάζει γλοιώδης αν τη δείς σε  επίπεδο ουσιαστικών επαφών και σχέσεων. Μπορεί να είναι και η γλώσσα εμπόδιο αλλά υποψιάζομαι ότι μάλλον είναι η πώρωση που υπάρχει στις πραγματικά ανεπτυγμένες δυτικές κοινωνίες με τον ατομικό δρόμο. Μια βλαχιά άλλου τύπου που κανείς πρέπει να φαίνεται τυπικός , ανεξάρτητα με το τι κάνει σπίτι του , μια υποκρισία που τη νιώθεις αλλά απαγορεύεται να τη δεις.

Έχει πλάκα να παρατηρείς τα ελληνάκια εδώ. Φυσιογνωμικά κάνουν μπαμ από μακριά: Ψάχνουν απεγνωσμένα για να βρούνε μια στεγνή γωνιά για τσιγάρο, φωνάζουν πιο πολύ από όλους όταν μιλάνε και (ειδικά τις πρώτες μέρες) έχουν το γνωστό υπεροπτικό ελληνικό  ύφος τύπου ''τι να μας πεις και εσύ από τη ζωή σου ρε μαλάκα σκωτσέζε...''.

Το πιο κοινό χαρακτηριστικό πάντως είναι το πώς κοιτάνε δεξιά και αριστερά με αυτά τα μισόκλειστα μάτια που έχεις όταν μπαίνεις από κάπου που είχε πολύ φώς , σε κάποιο πολύ σκοτεινό μέρος. Η αντίδραση του ματιού στο ημίφως. Και το ημίφως είναι πιο επικίνδυνο από το σκοτάδι γιατί σε κάνει να νομίζεις ότι βλέπεις...

Για κάποιο λόγο λοιπόν πίστευα ότι θα είναι πιο εύκολα τα πράγματα εδώ για μένα , ξεχνώντας ότι και εδώ άνθρωποι μένουν, με ανθρώπινα χαρακτηριστικά...

Σαν εμπειρία είναι πολύτιμη , γιατί βλέπω ότι όπου σκοντάφτεις στην Ελλάδα σκοντάφτεις και εδώ, με άλλο τρόπο βέβαια αλλά στις ίδιες αυταπάτες και αγκυλώσεις. Τα προβλήματα λοιπόν είναι ανθρώπινα και όχι ελληνικά. Απλά στην Ελλάδα φαίνεται η πραγματική τους διάσταση περισσότερο , ενώ εδώ είναι κάτω από ένα παχύ και σκληρό στρώμα υποτιθέμενης καλοζωίας. Και εδώ η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων τείνουν να καταναλώνουν το χρόνο τους και τη ζωή τους ηλίθια... Και η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων του εξωτερικού δεν διαφέρει από τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων της Ελλάδας...

Δεν ψάχνω να βρώ κάποιον να συμφωνεί με εμένα ή να είναι σαν εμένα. Απλά συνεχίζω να διαπιστώνω ότι  οι πολλοί, πορεύονται με την αρχή της ελάχιστης προσπάθειας. Ανεξάρτητα με το πόσο έξυπνοι και ικανοί είναι προσπαθούν πάντα όσο λιγότερο γίνεται σα να υπάρχει όριο στο πόσο μπορεί να προχωρήσει κανείς... Και δεν έχουν και  τύψεις...

Προς το παρόν εμμένω... Όχι σύντροφοι, δεν αρμενίζουμε στραβά... ο γιαλός είναι στραβός... και θέλει ξήλωμα...