Λοιπόν ο Κορτώ το χει... Είναι σίγουρα πολύ διαβασμένος και ταλαντούχος και αρκετά κατεστραμμένος για να ταυτιστείς και να βρεις ενδιαφέρον. Είναι ένα τρομερά φαιδρό άτομο όπως όλοι μας.
Επίσης είναι κάτι παραπάνω από μια χαριτωμένη αδερφή, υπό την έννοια ότι η γλώσσα του είναι συνεπής και σύγχρονη, όπως μιλάει η γενιά μου, και όχι άλλο ένα αντίγραφο των καλιαρντών του Χριστιανόπουλου και του Κραουνάκη. Είναι από τους πούστηδες* που θέλω να έχω φίλους ακριβώς γιατί ο σεξουαλικός τους προσανατολισμός δεν τους προσδιορίζει μονοσήμαντα: Έχει και άλλα πάθη εκτός από καύλες..
Ένιωσα όπως όταν διάβασα το "Από την Έλενα με χαμόγελο...". "Ο άνθρωπός που έτρωγε πολλά" είναι μια ζωντανή και άμεση σεκάνς της σκατίλας του 90 και των αρχικών 00ς που έκαναν όλους εμάς λίγο η πολύ να κουβαλάμε (αν όχι όλα) σίγουρα κάποια από τα Πάθη του Κορτώ και να προσπαθούμε να ζήσουμε με αυτά. Και η λίστα είναι αρκετά συγκεκριμένη:
- Πόσοι από εμάς δεν έχουμε περάσει κάποιοι είδους σοβαρή διατροφική διαταραχή?
- Πόσοι από εμάς δεν έχουμε τεράστια ιδέα για τον εαυτό μας σε γελοίο σημείο νιώθοντας την ανάγκη να το παίζουμε κουλτουριάρηδες πάντα?
-Πόσοι από εμάς δεν έχουμε υπάρξει άπληστα κωλόπαιδα που νομίζαμε ότι τα λεφτά φυτρώνουν στα ΑΤΜ?
- Πόσοι από εμάς δεν έχουμε έρθει αντιμέτωποι με τρομερές φοβίες για απίστευτα γελοία πράγματα?
Πλήρης ή σχεδόν πλήρης ταύτιση με τον καθένα από μας... Και κάποιοι αρχίσανε το σκάψιμο το ψυχαναλυτικό είτε κανονικά είτε πάλι εγωικά και ηλίθια (με λίγο Ιρβιν Γιάλομ δε γάμησε κανεις...).
Και να η γενιά μου μορφωμένη, έξυπνη, με ένα Εγώ σαν την κεφάλα μου αλλά νευρωτική, μισο-ψυχαναλυμένη και λίγο μόνη... Είμαστε η πρώτη γενιά στην Ελλάδα που δεν έχουμε την δικαιολογία ότι δεν είχαμε να φάμε...
Και κάπου εκεί σταματάει η ταύτιση και η πλάκα για μένα. Ο Κορτώ μας λέει την αλήθεια του χωρίς αμφιβολία. Και ίσως μας λέει και τη δικιά μας αλήθεια. Δεν είναι λοιπόν θέμα υποκρισίας ή μάσκας ή άρνησης (που χαρακτηρίζει τους μεγαλύτερους) η κατάντια μας...
Το πρόβλημά μας είναι ότι λατρεύουμε αυτή την κατάντια γιατί υπόγεια μας ξανατονίζει το εγώ...
Ο Κορτώ των γραπτών, των συνεντεύξεων και των παρεμβάσεων είναι ένας ακόμα "καταραμένος" συγγραφέας... Αυτά που γράφει είναι σε αρμονία με την εικόνα ενός (όχι ψεύτικα επιμένω ) φοβισμένου πλάσματος από την ίδια τη ζωή και λυγισμένο από το βάρος του ίδιου του του εαυτού... Και όλη η γενιά μας είναι καταδικασμένη να φοβάται τα απλά αλλά δύσκολα καθότι μεγαλώσαμε σε γυάλα και "το κωλόχαρτο φύτρωνε στον τοίχο του μπάνιου..."
Το ότι αποδεχόμαστε την πραγματικότητά μας και ότι προσπαθούμε να τη μανατζάρουμε για να μη φουντάρουμε από τα παράθυρα δε μας κάνει ήρωες.. Μας κάνει μαλάκες...Έχουμε αντικαταστήσει με τη ψυχανάλυση με την εξύψωση του εγώ μας καθώς πάλι με εμάς ασχολούμαστε...Με ποιο βαθύ και ειλικρινή τρόπο... Αλλά με εμάς... Μόνο...
Και αν καθόμουν στο ίδιο τραπέζι με τον Κορτώ, πριν αρχίσουμε να μιλάμε για τα κουλτουριάρικα βεβαίως και να πίνουμε, θα του έλεγα:
"Σήκωσε ρε μαλακισμένο τα μάτια από το τραπέζι...Μπορεί να δεις και λίγο τη δική μου την αρρώστια... Και μπορεί να είναι καλύτερα έτσι..."
*sorry για την ελλειψη πολιτικής ορθότητας αλλά τη λέξη γκέι τη θεωρώ πολύ βαριά βρισιά
