Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

Το όριο του φόβου

Το όριο του φόβου είναι πείνα. Δεν το λέω μόνο από την ταξική του τη σκοπιά. Το λέω και από τη πολύ σημαντική και ύπουλη ψυχολογική σκοπιά που τόσο φοβόμαστε να την αναλύσουμε.


Ταξικά το βλέπεις ακόμα και στην ηλίθια μορφή του αντι- μνημονίου , των Καμένων και των αντί-  γενικά . Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του θα πιάνεται πάντα. Ακόμα και στον πάτο η ευκολία της στείρας άρνησης είναι πολύ γοητευτική. Το περίφημο τι να κάνουμε του Λένιν, μας στοιχειώνει.


Ψυχολογικά είναι πιο δύσκολο. Είναι η ανάγκη του να κάνεις κάτι. , Είναι αυτό που τροφοδοτεί τις τύψεις των άξιων και την ανάγκη να δούνε τα πιστεύω τους να υλοποιούνται .. έστω κάπως ...έστω κάτι,... Αυτό το έστω που οδηγεί στα σκατά.


Είναι και αυτό που θολώνει τα όρια μεταξύ της προόδου και του πουλήματος. Ποιος μπορεί να σε κρίνει: Πώς μπορεί να μετρήσει κανείς τις ώρες που έχεις ματώσει ,πονέσει, εκτεθεί στον εαυτό σου και στους άλλους: Πώς μπορεί κανείς να καταλάβει τα κίνητρά σου όταν δεν έχει ιδέα τι πρεσβεύεις; Νομίζει ότι κρατάει την τύχη σου στα χέρια του; Ξέρει ότι στην ουσία κρατάς εσύ τη δική του τύχη;.


Θα δείξει η Ιστορία.