Το κενό από τη μια ανάρτηση στην άλλη δεν είναι απλά ημερολογιακό. Είναι σημαντικό να γράφεις όταν πρέπει και όχι όταν νομίζεις ότι μπορείς.
Άλλαξαν πολλά γύρω μου χωρίς να αλλάζω εγώ ο ίδιος. Όσο αυτιστικό και αν ακούγεται , αυτή είναι η αλήθεια. Μου έχει κάνει κι εμένα εντύπωση πόσο ίδιοι είναι οι άνθρωποι ανεξάρτητα με το που κρατάει η σκούφια τους , και δεν είναι το μόνο που μου έχει κάνει εντύπωση...
Επίσης το να σχολιάζω αυτά που γίνονται στην Ελλάδα , όσο και αν με αφορούν, μοιάζει ( και ίσως είναι ) κριτική αφ' υψηλού. Μακριά από μένα κάτι τέτοια πια...
Οι άνθρωποι εδώ έχουν έμφυτη μια ευγένεια αστικού τύπου η οποία σε επίπεδο καθημερινής συναναστροφής είναι πολύ χρήσιμη. Η χαρά του τουρίστα. Σε κάνει να θες να ρωτήσεις πληροφορίες , ακόμα και να μην τις χρειάζεσαι , μόνο και μόνο για να τους παρατηρείς.
Η ίδια ευγένεια μοιάζει γλοιώδης αν τη δείς σε επίπεδο ουσιαστικών επαφών και σχέσεων. Μπορεί να είναι και η γλώσσα εμπόδιο αλλά υποψιάζομαι ότι μάλλον είναι η πώρωση που υπάρχει στις πραγματικά ανεπτυγμένες δυτικές κοινωνίες με τον ατομικό δρόμο. Μια βλαχιά άλλου τύπου που κανείς πρέπει να φαίνεται τυπικός , ανεξάρτητα με το τι κάνει σπίτι του , μια υποκρισία που τη νιώθεις αλλά απαγορεύεται να τη δεις.
Έχει πλάκα να παρατηρείς τα ελληνάκια εδώ. Φυσιογνωμικά κάνουν μπαμ από μακριά: Ψάχνουν απεγνωσμένα για να βρούνε μια στεγνή γωνιά για τσιγάρο, φωνάζουν πιο πολύ από όλους όταν μιλάνε και (ειδικά τις πρώτες μέρες) έχουν το γνωστό υπεροπτικό ελληνικό ύφος τύπου ''τι να μας πεις και εσύ από τη ζωή σου ρε μαλάκα σκωτσέζε...''.
Το πιο κοινό χαρακτηριστικό πάντως είναι το πώς κοιτάνε δεξιά και αριστερά με αυτά τα μισόκλειστα μάτια που έχεις όταν μπαίνεις από κάπου που είχε πολύ φώς , σε κάποιο πολύ σκοτεινό μέρος. Η αντίδραση του ματιού στο ημίφως. Και το ημίφως είναι πιο επικίνδυνο από το σκοτάδι γιατί σε κάνει να νομίζεις ότι βλέπεις...
Για κάποιο λόγο λοιπόν πίστευα ότι θα είναι πιο εύκολα τα πράγματα εδώ για μένα , ξεχνώντας ότι και εδώ άνθρωποι μένουν, με ανθρώπινα χαρακτηριστικά...
Σαν εμπειρία είναι πολύτιμη , γιατί βλέπω ότι όπου σκοντάφτεις στην Ελλάδα σκοντάφτεις και εδώ, με άλλο τρόπο βέβαια αλλά στις ίδιες αυταπάτες και αγκυλώσεις. Τα προβλήματα λοιπόν είναι ανθρώπινα και όχι ελληνικά. Απλά στην Ελλάδα φαίνεται η πραγματική τους διάσταση περισσότερο , ενώ εδώ είναι κάτω από ένα παχύ και σκληρό στρώμα υποτιθέμενης καλοζωίας. Και εδώ η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων τείνουν να καταναλώνουν το χρόνο τους και τη ζωή τους ηλίθια... Και η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων του εξωτερικού δεν διαφέρει από τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων της Ελλάδας...
Δεν ψάχνω να βρώ κάποιον να συμφωνεί με εμένα ή να είναι σαν εμένα. Απλά συνεχίζω να διαπιστώνω ότι οι πολλοί, πορεύονται με την αρχή της ελάχιστης προσπάθειας. Ανεξάρτητα με το πόσο έξυπνοι και ικανοί είναι προσπαθούν πάντα όσο λιγότερο γίνεται σα να υπάρχει όριο στο πόσο μπορεί να προχωρήσει κανείς... Και δεν έχουν και τύψεις...
Προς το παρόν εμμένω... Όχι σύντροφοι, δεν αρμενίζουμε στραβά... ο γιαλός είναι στραβός... και θέλει ξήλωμα...
